Piet van Horrik is een opgewekte pensionado. Hij bouwde een indrukwekkend metaalconstructiebedrijf op. “Maar als ik aan een balie sta, is er toch nog soms die angst voor moeilijke woorden.”

• Naam: Piet van Horrik.
• Leeftijd: 68.
• Werk: Klust graag met zijn kleinzoons in zijn ‘hobbyschuur’. Is alfabetiseringsambassadeur.
• Medicijnen: Bloeddrukverlagende middelen ramipril, enalapril en Simvastatine Accord.

“Een soort schaamte. Als je bijvoorbeeld bij de apotheek staat, dan ben je vaak wat te terughoudend. Veel mensen menen toch dat wij een beetje dom zijn. Mijn vrouw en ik slikken heel weinig medicijnen, ik heb enkel een paar pilletjes voor de bloeddruk. Verder zijn we zo gezond als een vis. De bijsluiters lees ik meestal wel, maar oppervlakkig. Het interesseert me niet zo wat erop staat. Zo veel moeilijke dingen, die begrijpen we toch niet. Er stond een lijst van bijwerkingen om bang van te worden. Maar ook bijvoorbeeld dat je last van hete oren kunt krijgen, nou dat had ik dus! Maar na een paar keer
was dat effect verdwenen.”

“Tegenwoordig ben ik nergens meer bang voor. Veel mondiger ben ik geworden. Dóórvragen als ik iets niet snap bij de dokter of bij de apotheek. Nog een keer en nóg een keer, tot ik het snap. Vroeger durfde ik dat niet. Maar ik weet toevallig dat er ook hoogopgeleide mensen zijn die niet om uitleg of advies durven te vragen en met te weinig informatie de deur uitstappen.”

Lees ook: “Wij moeten als wijkverpleegkundigen heel goed samenwerken met de huisarts en de apotheek”

“Dat ik laaggeletterd was, zat in de familie. Ik was linkshandig maar moest rechts schrijven. De meesters waren streng en ik kreeg altijd weer straf. Hoe dikwijls ik niet op mijn knieën op de bank heb moeten zitten, je werd gekleineerd. Ik verwijt het niemand hoor, het was toen gewoon zo. Ik kon zó de boerderij overnemen van mijn vader, maar ik had er geen hart naar. Ik wilde naar de lts fijnmetaal. Ik zeg: kies altijd een beroep dat je graag doet. Dankzij mijn vrouw en personeel en doorzettingsvermogen kon ik met mijn 55e stoppen. Dat had ik nooit durven dromen.

“Voor Nederlands haalde ik nooit hoger dan een vijf, maar ik haalde de lts met een tien voor praktijk. Toen ging ik naar de bedrijfsopleiding van Philips; daar moest ik in vijf dagen een proefwerkstuk maken. Ik was er in drie dagen mee klaar! Hun opleiding was de beste; discipline en kwaliteit, daar voelde ik me heel goed bij. Ik ben ze er nóg dankbaar voor. Ik slaagde met een negen.

Toen kwam ik in de fabriek. Daar viel ik in een groot gat. Al dat geklets, er werd niet doorgewerkt! Ik kon niet tegen die slappe arbeidshouding, dus ben ik voor mezelf begonnen. Ik maakte bijna al mijn afspraken mondeling. Offertes liet ik door mijn vrouw of de secretaresses van mijn klanten opstellen. Na 21 jaar kwam uit dat ik een bepaald papiertje miste. De schaamte begon toen echt naar voren te komen. Als 40-jarige ben ik 4 jaar naar school gegaan, maar niet in de buurt, ik schaamde mij daarvoor. Het bedrijf stond 4 jaar stil. En op mijn 50e heb ik nog met Autocad leren werken.

“Toen de fax kwam, werden schriftelijke afspraken snel belangrijker. En toen ik 15 jaar geleden aan mijn dochter vroeg of ze voor mij internet wilde aanvragen, zei ze: “Als jij op cursus communicatie gaat.” Nou, dat viel dus reuze mee. Maar soms blijft nog die angst om te schrijven, dan ga ik beven. Letters verkeerd om, vergissen in klanken. Ik begin met de eerste letter, maar in mijn hoofd ben ik al aan het eind van de zin; dan staat er dus een streep.”

Bron: Kunt u dat even uitleggen? 2015 KNMP Medicijn Media, van KNMP ism Pharos, Stichting Lezen & Schrijven en V&VN.

Lees hier een paar andere verhalen van laaggeletterden en zorgverleners over medicijngebruik.

Lees ook Bloopers – de 7 meest voorkomende onduidelijkheden in voorlichtingsmateriaal.

Bekijk de documentaire Kunt u dat even uitleggen?